Rozpoznanie różyczki
Rozpoznanie na podstawie objawów klinicznych jest niepewne, gdyż wiele chorób wirusowych przebiega z objawami niecharakterystycznej wysypki. Zakażenia manifestujące się podobnym obrazem zmian skórnych mogą być wywoływane przez parwowirusy, EBV, wirusa odry, adenowirusy, enterowirusy lub bakterie takie jak paciorkowce wywołujące płonicę. Ponadto w różnicowaniu należy brać pod uwagę reakcje alergiczne organizmu i osutki polekowe. Konieczność potwierdzenia choroby lub nabytej odporności może mieć duże znaczenie u kobiet w ciąży lub planujących ciążę oraz w przypadku podejrzenia różyczki wrodzonej. Wykonuje się wtedy testy serologiczne (np. ELISA) lub poszukuje wirusów w płynach ustrojowych.
Badania serologiczne stosowane są przede wszystkim w celu potwierdzenia zakażenia nabytego. Oznaczanie stężenia swoistych przeciwciał IgM przeciwko wirusowi różyczki ma znaczenie przy rozpoznawaniu infekcji pierwotnej lub reinfekcji. Przeciwciała pojawiają się we krwi w drugim dniu wysypki i utrzymują przez miesiąc. Można je wykryć również podczas powtórnej infekcji. Przeciwciała IgG bada się dwukrotnie w odstępnie 2-4 tygodni. Stabilny poziomi przeciwciał w klasie IgG świadczy o przebytym zakażeniu i odporności.
Izolacja wirusa różyczki lub stwierdzenie jego RNA (materiału genetycznego) w płynach ustrojowych takich jak wymaz z gardła, krew, mocz, płyn mózgowo-rdzeniowy, potwierdzają rozpoznanie różyczki wrodzonej.